W6 | Interview met anoniempje

Vandaag heb ik een interview gedaan met een dame van 29 jaar dat op dit moment in een burn-out zit. Ze zit al lange tijd thuis en er blijkt veel meer achter de burn-out te zitten dan je in eerste instantie zou verwachten, want een burn-out is toch gewoon alleen overwerkt zijn?

Ze wil geheel anoniem blijven dus ik gebruik een fictieve naam.

Nee! Een burn-out kan ontstaan door jarenlange "foute" patronen. Denk hierbij aan opvoeding, gebeurtenissen en andere stressfactoren.

--

Vandaag heb ik een gesprek met Ank, 29 jaar uit Breda. Ank zit al bijna 4 jaar thuis door de gevolgen van een burn-out.

Ik vroeg haar waardoor dit nu ontstaan is bij haar, welke situaties gaven haar zoveel stress of maakte dat ze op haar tenen liep. Ik kreeg een uitgebreid antwoord.

Van jongs af aan is Ank al opgevoed met normen en waarden waarbij de lat hoog ligt. Ze kreeg leefregels mee als;

Geef nooit op! Zorg dat je zo veel mogelijk bereikt! Haal het beste uit jezelf! Niet stilzitten! Wees actief!

Naast of door haar opvoeding is ze ook erg perfectionistisch, gedisciplineerd, streberig en zeker geen opgever! Ondertussen werd ze dag in dag uit gepest op haar nieuwe baan, ze is er als het ware weggepest. Ik vroeg haar waarom ze niet zelf een andere baan zocht; "Niet opgeven," was haar antwoord. Daarnaast zat ze op dat moment ook in een destructieve relatie. Om het nog maar niet te hebben over het feit dat ze daarbij ook nog haar huis aan het verbouwen was, 's avonds danslessen gaf en al haar sociale contacten onderhield.

Het begon allemaal met fysieke symptomen, kwaaltjes. Ineens had ze vaak ontstoken tandvlees, uitslag, vlekken, hoofdpijn, duizeligheid, een licht gevoel en sliep ze heel slecht of juist heel veel. Ze voelde zich snel overprikkeld, geluid was te veel, de supermarkt kostte al bakken met energie. Ze had het gevoel dat er een betonblok op haar had gelegen.

Ze noemt een aantal patronen die sluipend zijn geweest;

* Constant maar doorzetten. Van het ene naar het andere eilandje.

* Over grenzen gaan

* Geen "nee" durven zeggen

* Alles aanpakken

* Signalen van je lichaam negeren

- Op een bepaald moment dwingt je lichaam je om keuzes te maken.

Deze patronen gingen lange tijd door en braken haar op. Tijdens haar jeugd is er te weinig naar haar geluisterd. Zo heeft ze twee maanden met Pheiffer rondgelopen voor haar ouders met haar naar de huisarts gingen en begrepen dat ze echt niet meer kon. Sociale emotionele verwaarlozing noemt ze het. Haar ouders hebben alles met de beste intentie gedaan maar haar behoefte waren anders dan wat ze kreeg. Ze had het gevoel constant te moeten presteren en nooit zwakte te mogen tonen. Op school was ze erg goed in tekenen, ze had al een 10 gekregen van haar leraar maar wilde alsnog niet stoppen met de tekening, ze wilde het nog beter doen. Ze wilde altijd de beste zijn, het was bijna een verslaving, obsessief. Als ze een 9 in plaats van een 10 haalde was ze echt uit haar doen.

Alles bij elkaar noemt ze dus ook dat de oorzaak van haar burn-out de prestatiemaatschappij is, de werkdruk, privé omstandigheden, persoonlijkheid en haar opvoeding.

Zelf geeft ze ook aan dat ze gedurende lange tijd is door gegaan zonder te luisteren naar haar lijf. Haar intuïtie zette ze opzij, ze dacht praktisch. Haar voelen zette ze opzij, ze dacht overal rationeel over na. Het was puur een overlevingsstand. Ze had een continue prestatiedrang. Ze had geleerd haar gevoel te negeren wat resulteerde in een soort trauma. Ook met sociale contacten is ze vaak vastgelopen omdat ze bepaalde dingen gewoon heeft gemist in haar opvoeding. Later is ze op allerlei manieren gaan compenseren wat ze vroeger heeft gemist.

Gedachten die door haar heen gingen waren vaak; Kan ik het wel? Ze wilde duidelijkheid en controle. Stoppen is falen had ze geleerd, doorgaan dus! Niet opgeven! Ze geeft ook aan dat ze vanaf kind al in dit ritme is geduwd van alles aanpakken, geen "nee" zeggen en zo actief mogelijk zijn. Op het moment dat ze ziek thuis kwam te zitten durfde ze haast niet naar buiten. Ze was bang dat haar collega's haar zouden zien en zouden denken; "oh ze kan wel gewoon naar buiten". Ze wilde haar angst verbloemen en zette vaak een masker op.

Ze wilde altijd de beste versie van zichzelf laten zien. Ze richtte zich op andere mensen en ging pleasen.

Ik vroeg haar wat haar toekomstvisie was op dat moment.

Voor haar 30e wilde ze wel een master behaald hebben, een goede carrière. Precies zoals haar ouders/omgeving van haar verwachtte. Ze komt ook uit een gezin waarin iedereen de top bereikt heeft. Haar twee broers hebben masters behaald en goede banen. Op een bepaald moment heeft ze zich afgevraagd; "voor wie doe ik dit eigenlijk?" Het is allemaal wat zij van haar verwachten maar niet perse wat zij wil van haar leven.

Uiteindelijk was het lampje echt uit, tijd voor behandeling.

Ze is vaak genoeg bij een huisarts geweest en heeft gemerkt dat huisartsen voornamelijk symptoombestrijders zijn. Ze onderzoeken niet diep genoeg.

Ze is doorverwezen en heeft zelf artsen gezocht die ze bij haar vond passen.

Eerst is ze begonnen met het mentale deel, ze heeft therapie gehad. Later is ze verder gegaan met haar lichamelijke klachten. Hierbij maakt ze op dit moment ook gebruik van alternatieve genezers zoals acupunctuur en een Mesoloog.

Omdat haar lichamelijke klachten nog steeds niet over zijn is het voor Ank nog altijd moeilijk om weer aan het werk te gaan. Ze is er wel op allerlei manieren mee aan de slag.

Ze geeft aan dat ze velen malen minder doet dan voorheen en ze haar leven soms bijna saai vindt. Echter zouden de meeste mensen haar leven niet saai noemen. Ze doet nog steeds meer dan ikzelf. Ik zie daarin ook dat ze nog niet staat waar ze zou "moeten" staan.

Tijdens het gesprek met haar merkte ik wel dat ze al erg veel over zichzelf geleerd heeft!

Dan rest mij ook niets anders dan haar het allerbeste toe te wensen!